Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015 το πρώτος μέρος των εκδηλώσεων για τη Μέρα Μνήμης των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η ΟΠΣΕ συνδιοργανωτής με την Περιφέρεια Αθηνών αυτών των εκδηλώσεων έδωσε δυναμικά το παρόν της. Τα σωματεία της δύναμής της με τις σημαίες τους και τα λάβαρά τους που τα κρατούσαν νεαρά κορίτσια και αγόρια ντυμένα με τις παραδοσιακές στολές τους ήταν εκεί δηλώνοντας με την παρουσία τους πως η φλόγα αυτής της Μνήμης μένει άσβεστη στις ψυχές μας.
Παρά τη χρονική αναβολή που δόθηκε από το υπουργείο των εσωτερικών για την πραγματοποίηση της εκδήλωσης λόγω των εκλογών και παρά την ψηφοφορία για την εκλογή προέδρων που διεξαγόταν την ίδια στιγμή στο κοινοβούλιο, η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με την παρουσία εκπροσώπων του κοινοβουλίου. Η επιμνημόσυνη δέηση τελέστηκε χοροστατούντος του αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου ο οποίος στο τέλος δέχτηκε στην ωραία πύλη να ευλογίσει ξεχωριστά τους συμμετέχοντες.

Ο κύριος Αμανατίδης που είχε αποφασιστεί φέτος να εκφωνήσει την καθιερωμένη ομιλία στον Ι.Ν. της Αγίας Ειρήνης, αντικαταστάθηκε εξ αιτίας της ψηφοφορίας από τον αναπληρωτή υπουργό οικονομικών Μικρασιατικής καταγωγής κ. Τρύφωνα Αλεξιάδη. Η ομιλία του υπουργού, περιεκτική και συγκινητική στην προσέγγιση του θέματος για αυτή τη Μνήμη χειροκροτήθηκε. Ακολούθησε πορεία με τη συνοδεία της μπάντας του Πολεμικού Ναυτικού και αποσπασμάτων της αεροπορία και του ναυτικού ως το μνημείο των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφής με τον ανδριάντα του εθνο-ιερομάρτυρα Χρυσόστομου Σμύρνης, που βρίσκεται στον περίβολο του καθεδρικού ναού των Αθηνών.
Λόγοι ανωτέρας βίας που προέκυψαν από ασθένεια του προέδρου της ΟΠΣΕ, κ. Αντώνη Οραήλογλου στέρησαν την παρουσία του στην εκδήλωση. Τον κ. Οραήλογλου αντικατέστησε επάξια το μέλος του Δ.Σ. κ. Μαριάννα Μαστροσταμάτη, αφού με την χρονική αυτή αναβολή απουσίαζαν σε προγραμματισμένο από καιρό ταξίδι στο εξωτερικό, ο αντιπρόεδρος κ. Σπύρος Ισσόπουλος και ο Γ.Γ. κ. Δημήτρης Παντέλας.
Η κ. Μαριάννα Μαστροσταμάτη πριν την κατάθεση του στεφάνου της ΟΠΣΕ στο μνημείο των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφής μίλησε συνοπτικά και περιεκτικά για το μήνυμα των απογόνων των προσφύγων που απηχεί διαχρονικά στον ελληνικό χώρο από την Μικρασιατική καταστροφή μέχρι και σήμερα. Η ομιλία της κ. Μαστροσταμάτη που εκφωνήθηκε χωρίς ανάγνωση και παρατίθεται απομαγνητοφωνημένη στη συνέχεια, δέχτηκε στο τέλος το θερμό χειροκρότημα των παρισταμένων.
Η πορεία κατέληξε στη συνέχεια στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη με την κατάθεση στεφάνων των εκπροσώπων των προσφυγικών σωματείων, του κοινοβουλίου, του προέδρου της δημοκρατίας, των σωμάτων του στρατού και των συμμετεχόντων στην εκδήλωση οργανώσεων.

Η ομιλία της κ. Μαριάννας Μαστροσταμάτη στο Μνημείο των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Πριν ξεκινήσω, να πω ότι εκπροσωπώ την Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, την ΟΠΣΕ και ως εκπρόσωπος αντικαθιστώ σήμερα τον πρόεδρό μας κ. Αντώνη Οραήλογλου όπως αναφέρεται στην πρόσκληση της εκδήλωσης , μετά την ξαφνική ασθένειά του. Η ΟΠΣΕ είναι το δευτεροβάθμιο όργανο που στους κόλπους της είναι ενταγμένα τα προσφυγικά σωματεία της Ελλάδας. Είναι η φωνή της προσφυγιάς, η υποστήριξη και η επίσημη εκπροσώπησή της όπου χρειάζεται.
Πριν καταθέσω το δάφνινο στεφάνι στο μνημείο των θυμάτων της Μικρασιατικής καταστροφής που επιβλητικά κοσμεί ο ανδριάντας του ιεράρχη, εθνο-ιερομάρτυρα Χρυσόστομου Σμύρνης να μεταφέρω το μήνυμα αυτό που κάθε χρόνο, στη μαύρη αυτή επέτειο, συνηθίζουμε ως απόγονοι εκείνων των θυμάτων να μεταφέρουμε.
Ότι τα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής δεν έχουν αφήσει στις ψυχές των απογόνων συναισθήματα μίσους ή φανατισμού για τους υπαίτιους αυτού του ολέθρου. Άλλωστε από μόνα τους συνθέτουν μόνο τη ντροπή για τη νεότερη ελληνική ιστορία γράφοντας έτσι τη μελανότερη των σελίδων της. Το μήνυμα περιέχει την επανάληψη του κυριότερου στοιχείου αυτής της ιστορίας και αφορά ένα το αποτέλεσμα. Πως αυτά τα θύματα ήταν άμαχοι. Αθώες ελληνικές ψυχές στην πέρα του Αιγαίου μεριά. Εκεί που υπήρχε ένα κομμάτι του Ελληνισμού επί 4.500 χρόνια. Ακόμη, πως το αποτέλεσμα αυτό θα σήμαινε πια και τον διά παντός περιορισμό του Ελληνισμού στα στενά όρια του, εδώ στη βαλκανική χερσόνησο. Το μήνυμά μας περιέχει ακόμη αυτό το άδικο όπως αναφέρεται και στην τέλεση της επιμνημόσυνης δέησης για την αιώνια μνήμη τους: «των εν αδίκω θανάτω τελειοθέντων» . Ένα άδικο το οποίο δυστυχώς συνεχίστηκε στην αντιμετώπιση της προσφυγιάς τους και που συνεχίζεται στην εξέλιξη της ιστορίας να διαπράττεται μέχρι και σήμερα. Το κουβαλάμε εμείς, οι απόγονοί τους. Πρόκειται για την παραποίηση και την εκμετάλλευση της ιστορίας αυτής για σκοπούς διαφορετικούς, από πολιτικούς μέχρι επιχειρηματικούς, καθώς και αυτούς του εντυπωσιασμού από εκείνους που επιχειρούν συχνά να γράψουν προκλητικά κάτι το διαφορετικό. Εμείς λέμε πως η έλλειψη του σεβασμού τους στη μνήμη αυτών των αθώων Ελλήνων, απλών ανθρώπων, είναι αρκετή για να κατευθύνει τον επιχειρούμενο εντυπωσιασμό τους σε θλίψη για το δικό τους πρόσωπο. Ο σεβασμός σε αυτή τη μνήμη που συμβολικά απεικονίζεται στον ανδριάντα αυτό, που όπως βλέπουμε τον ιεράρχη δεν είναι με τα επιβλητικά άμφια ενός μητροπολίτη αλλά με έναν λευκό απέριττο χιτώνα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μεταφορά μιας θυσίας. Φοράει το ένδυμα με το οποίο παραδίδεται για να οδηγηθεί στη θυσία του, ενώ στο γαλήνιο πρόσωπό του έχει αποτυπωθεί ακριβώς η αθωότητα. Η δική του και των χιλιάδων εκείνων ελληνικών ψυχών. Και παραδίδεται με την άρνησή του αυτή να εγκαταλείψει το ποίμνιό του. Ένας ιεράρχης που απέδειξε πως κάτω από το σχήμα της ιεροσύνης ήταν ένας πολύ λεβέντης άντρας. Πως σε μία σύγκριση με τους τότε εκπροσώπους της ελληνικής πολιτείας που αποχώρησαν πρώτοι και πριν τη συμφορά που θα ακολουθούσε, εκείνος κάτω από τα άμφια φορούσε επάξια τα παντελόνια. Η Ύπατη Αρμοστεία Σμύρνης θα αποχωρήσει μέρες πριν την είσοδο του τούρκικου στρατού στη Σμύρνη συμμετέχοντας έτσι ενεργά -από την ελληνική μεριά- στην τελευταία πράξη του οργανωμένου από χρόνια αφανισμού του ελληνικού στοιχείου από τα Μικρασιατικά εδάφη. Μια συμμετοχή που είχε ήδη ετοιμαστεί δύο μήνες πριν από την τότε κυβέρνηση όταν άρχισε από τα στρατιωτικά γεγονότα να βεβαιώνεται πως το κακό έρχεται, πλησιάζει. Σπεύδει έτσι να θεσπίσει νόμο περί της απαγόρευσης της επιβίβασης αλλοδαπών χωρίς διαβατήρια πάνω σε ελληνικά πλοία, με την ποινή του προστίμου και της φυλάκισης για τους παραβάτες πλοιοκτήτες. Και βέβαια θα είναι ο νόμος που θα είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των Οθωμανικής υπηκοότητας αλλά ελληνικής εθνικότητας χριστιανών της Μικράς Ασίας. Μετά από 4.500 χρόνια ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας χαρακτηρίζεται ως αλλοδαπός και η αιτία είναι εξόφθαλμη. Οι Μικρασιάτες είναι χαρακτηρισμένοι από μία δημοκρατική, διαφορετικής πεποίθησης από αυτήν του κυβερνώντος τότε κόμματος και αν έρχονταν εδώ θα ανέτρεπαν τα πάντα. Άλλωστε είναι ιστορικά καταγεγραμμένος ο διάλογος μεταξύ του Ύπατου Αρμοστή Σμύρνης Στεργιάδη με τον αείμνηστο Γεώργιο Παπαναδρέου, διοικητή Χίου, τις μέρες εκείνες. Όταν ο δεύτερος του συνέστησε να ενημερώσει άμεσα τον ελληνογενή πληθυσμό για να φύγει. Ο Στεργιάδης φέρεται να δήλωσε στον Παπανδρέου:«Καλύτερα να μείνουν εδώ, να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θ” ανατρέψουν τα πάντα».
Αυτοί ήταν οι συμπατριώτες Έλληνες και όχι Τούρκοι. Οι Τούρκοι πάλι ήταν οι εκτελεστές ενός καλά οργανωμένου γερμανικού σχεδίου περί εκδίωξης του ανεπτυγμένου στο εμπόριο ελληνικού στοιχείου από τη Μικρά Ασία καθότι τους εμπόδιζε στα δικά τους αναπτυξιακά σχέδια επί του Μικρασιατικού εδάφους.
Διαπιστώνουμε έτσι μια ιστορική ανακύκλωση, ονομάτων, πεποιθήσεων και εθνικοτήτων που συμμετέχουν στην καταστροφή του ελληνισμού. Και το δικό μας μήνυμα τελικά λέει πως η ιστορία αυτής της καταστροφής είναι ένα δίδαγμα, ένα μάθημα που γεννάει διαχρονικά τον προβληματισμό όλου του ελληνικού λαού. Στο πού μπορούμε ως λαός να οδηγηθούμε όταν αφήνουμε τις τύχες μας να οδηγηθούν από εκείνους που έχουν κληθεί από εμάς να τις οδηγήσουν στο καλύτερο.
Δεν ευχόμαστε η μνήμη τους να είναι αιώνια γιατί είναι αυτονόητο. Ο σκοπός μιας συλλογικής δράσης περιέχει πάντα αγώνες και τα προσφυγικά σωματεία αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα που είναι όχι στην παραποίηση και εκμετάλλευση της ιστορίας μας, όχι στην κακή τροπή που πήρε στην εξέλιξή του αυτό το οικτρό για την ιστορία γεγονός της ανταλλαγής των πληθυσμών. Αυτό το απάνθρωπο και μοναδικό στον κόσμο γεγονός του να ανταλλαχθούν άνθρωποι, λες και επρόκειτο περί εμπορικών προϊόντων, που λόγω του υπερτριπλάσιου του πληθυσμού των Μικρασιατών σε σύγκριση με τους μουσουλμάνους της Ελλάδας σήμαινε και το θλιβερό «πάρε τρεις Χριστιανούς δώσε μου έναν μουσουλμάνο» σήμαινε όμως και την υπέρ της τριπλάσιας περιουσίας που εγκατέλειπαν οι Μικρασιάτες με αυτήν που εγκατέλειπαν οι Μουσουλμάνοι. Πόσοι γνωρίζουν τι απέγινε αυτή η τεράστια διαφορά μεταξύ των περιουσιών των ανταλλαγέντων πληθυσμών; Πόσοι γνωρίζουν ότι από τη διαφορά που προέκυψε πληρώθηκαν οι ζημιές που προκάλεσε ο ηττημένος ελληνικός στρατός πάνω στο έδαφος της Μικράς Ασίας συν την παράδωση ολόκληρης της Ανατολικής Θράκης; Πόσοι γνωρίζουν ότι παρά τη μειωμένη κατά τα δύο τρίτα περιουσία των μουσουλμάνων έναντι αυτής των Μικρασιατών τελικά δεν τους αποδόθηκε όλη αφήνοντας μεγάλο ποσοστό αναποκατάστατων προσφύγων και δημιουργώντας αυτήν που μέχρι σήμερα αποκαλούμε ‘’ανταλλάξιμη ακίνητη περιουσία’’ και υπάρχει εντός των σημερινών ελληνικών συνόρων. Είναι αυτή που η ελληνική πολιτεία επί σειρά ετών και κυβερνήσεων και με άπειρες τροποποιήσεις νόμων από διαχειριστής της όπως τέθηκε εξ αρχής έγινε ο σφετεριστής της σε ένα μεγάλο φαγοπότι. Ήδη σήμερα ζούμε την ύπαρξη του ΤΑΙΠΕΔ που ξέρουμε πια όλοι πολύ καλά τι σημαίνει. Στο μήνυμα που απευθύνουμε λέει πως η ανταλλάξιμη περιουσία δεν περιλαμβάνεται στη δημόσια περιουσία και δεν ανήκει στο ελληνικό κράτος. Ανήκει στους πρόσφυγες και τους απογόνους τους που το ελληνικό κράτος με διάφορες αλχημείες δεν αποζημίωσε ποτέ με αυτά που δικαιωματικά τους ανήκουν. Σας ευχαριστώ.

Ρεπορτάζ από την κατάθεση στεφάνων των Σωματείο και  φωτογραφικό υλικό δείτε εδώ